Bij deze gedachte staken onmiddellijk vragen op; als je al zou willen, vallen die momenten überhaupt te fotograferen? Je kunt misschien een gebeurtenis, of een emotie fotograferen, maar een gevoel, een gedachte hierbij, liggen die niet besloten in je hoofd, in je herinnering?
Beeld is een krachtig communicatiemiddel en kan veel impact hebben, maar ik vroeg me toch af; loop ik hier tegen de grens van wat fotografie kan doen aan? Welke mogelijkheden bieden woorden, en kunnen deze niet minstens zo krachtig zijn als een beeld? Het spel tussen woord en beeld fascineert me; wat het een biedt wat het andere niet kan en hoe vaag die grens wellicht blijkt te zijn.
Voor deze expositie koos ik er daarom voor om met tekstjes te werken. Tekstjes die gaan over eigen ervaringen, waarin ik in woord probeerde vorm te geven aan een gevoel, een gedachte van dat moment in mijn leven. Daarmee wil ik, in deze expositie over familiefotografie, bestaansrecht te geven aan die kanten van het leven die minder gelukkig maar ook belangrijk zijn. Die door veel mensen wel eens gevoeld of ervaren wordt. Klein, en daarmee groot en universeel.
